Te druk om te schrijven

Echt waar, het is nu half twaalf en we komen net binnen. Weer een dag vol avontuur en jullie kennen gister nog niet eens.....

Dinsdag ging Jacob met ons mee naar de dierentuin. Met de auto, dus eerst tanken. En het is echt waar. Ik heb weer een benzinepomp gevonden waar er iemand voor mij wil tanken. Wat iemand? Er staan zomaar zes chinezen te wachten of ze kunnen helpen. Ik overweeg nu serieus om ook te emigreren. Maar Mathieu vind dat toch geen goed plan.

De dierentuin was snel gevonden, parkeren ging iets moeilijker. Hoogtepunt van deze dierentuin zijn dus echt de reuzenpanda's. Ze zijn echt geweldig. Net knuffeldieren. Geen wonder dat ze daar zo trots op zijn. Ook het aquarium was heel mooi,

Op tijd weer weg bij de dierentuin en op naar de hutong. Dat is een oude wijk in peking waar de chinezen nu nog wonen. Het zijn voornamelijk grijze muren, heel kleine straatjes. We werden er dan ook door heen gefietst met een ricksha. Je ziet weinig huizen, want elk chinees huis is verborgen achter een poort. Nu geeft die poort wel meteen aan hoe rijk de familie is, hoe meer sterren, hoe meer geld. We zijn nog even thee wezen drinken bij een lokale familie (daar wil je toch niet echt wonen!) En Rianne, ze hadden dus een huisdier wat nog minder werk met zich mee brengt, veeeel minder werk als die konijnen van ons zelfs, namelijk een krekel, een tor en een schildpad. Echt als huisdier in een potje!

Op de bell-tower geweest. In het oude china had natuurlijk niemand een horloge en dan werd er om de paar uur gebeld zodat toch iedereen wist wanneer het weer tijd was om op te staan.

Daarna nog een theehuis bezocht en op zijn chinees wel drie soorten thee gedronken. En de weddenschap ga ik winnen want ik heb wel drie slokjes afvalthee op. Mahtieu ziet er nog niets van zegt hij. (Maar je kan het al bestellen Rianne)

Thuis gekomen zijn we naar de supermarkt geweest, met een omweg. Eerst langs de stadsverwarming. Die is nog niet in gebruik, het is hier dan ook prima weer. Probleem is echter dat deze ook niet aangaat als het koud wordt, maar op 15 november. Alle gewone chinesen, maar ook kantoorgebouwen, waaronder de ambassade waar Gabrielle zit, worden pas vanaf die datum verwarmd. En dat is dus koud lijden. Maar daar hebben ze dan weer wat voor gevonden. Heel warm ondergoed, een gespecialiseerde afdeling in de supermarkt. Nou Marjo, voortaan heb jij het nooit meer koud op de markt, want voor jou heb ik een mooi setje uitgezocht. (Mocht het niet passen in de supermarkt, maar het was de grootste damesmaat)
Maar ze hadden nog veel meer in die supermarkt, eigenlijk alles! Daar is de grote Albert Heijn nog niets bij.

Thuis gekookt, nog een spelletje gedaan en toen naar bed gegaan. Iets later als de dag daarvoor, want wakker liggen in bed, verveelt heel snel...

De foto's die komen morgen want daarvoor is het nu veel te laat.

Lieve groeten.

De foto's bij dit verhaal staan hier:
http://gallery.me.com/ineke.couwenberg#100081&view=mosaic&sel=0&bgcolor=dkgrey